مقدمه: هدف از این مطالعه تعیین و ارایه الگوی عملی نقشه سیاست‌گذاری در سوانح ترافیکی کشور درسال 1387می‌باشد.

روش کـار: در یک مطالعه کیفی پدیده‌شناسی که در سال 1387 در تهران انجام شد، ذی‌نفعان سوانح ترافیکی شناسایی شدند و سؤالات طراحی شده از طریق بحث‌های سیستماتیک گروهی مورد بحث قرار گرفت. سپس پرسشنامه روا و پایا شده طرح، پس از توجیه مسأله و کسب رضایت از افراد کلیدی سازمان‌های ذی‌نفع، توسط کارشناسان آموزش‌دیده تکمیل شدند. پس از ورود اطلاعات، مفاهیم و محتوای مشابه دسته‌بندی شد.سپس بر اساس نتایج و در تطبیق با نقشه کشورهای منتخب، نقشه سیاست‌گذاری کشور ارایه شد.

یافته‌ها: 26 کارشناس از سازمان‌های دولتی و غیردولتی ذی‌نفع با میانگین سنی 7 ±41 سال (بازه: 54 -27 سال) بررسی شدند. سازمان پیشنهادی برای راهبری و پیشگیری از سوانح ترافیکی ، پلیس راهنمایی و رانندگی یا نهاد ریاست جمهوری (بالاترین درصد، هرکدام 13%) پیشنهاد شد. تنها 31% سیاست‌گذاری‌های سوانح ترافیکی کشور بر اساس رویکرد سازمان بهداشت جهانی است. در 94% موارد، نقش سازمان‌ها نامشخص اعلام شد و عدم نظارت برعملکرد سازمان‌های ذی‌ربط به میزان 39% به عنوان دلیل روشن نبودن نقش سازمان‌ها اعلام شد. در خصوص میزان اختیارات، نبود اختیارات لازم سازمان‌ها به میزان 94%، و در مورد دلایل کاستی‌ها، نبود قانون مدون مورد نیاز به میزان 18% مطرح شد. از جمله اقدامات ضروری درجهت رفع کاستی‌ها، تصحیح قوانین مرتبط و تعیین حدود وظایف به میزان 21%، واز نظر نوع حمایت‌هایی که برای سازمان مسؤول مورد نیاز است، تأمین بودجه لازم به میزان 25% بالاترین درصد را نشان داد.

نتیجه‌گیری: پلیس راهنمایی و رانندگی کشور می‌تواند در صورت تفویض اختیار با داشتن اقتدار کامل، قوانین مدون،
شرح وظایف مشخص و بودجه کافی با حمایت مستقیم نهاد ریاست جمهوری در کشور، نقش راهـبری و هماهنگ‌کننده را در پیشگیری از سوانح ترافیکی کشور عهده‌دار شود.