مقدمه: بسیاری از کشورها برنامه‌ها ی ی برای پیشگیری از خودکشی طراحی کرده‌اند. برنامه‌های پیشگیری از خودکشی، نیاز به آگاهی ما از الگوهای رفتاری این افراد قبل از اقدام به خودکشی دارد. مطالعات انجام شده بیانگر آن است بسیاری از افرادی که اقدام به خودکشی کرده‌اند، قبل از اقدام با پزشکان ملاقات کرده‌اند. بنابراین به‌نظر می‌رسد که پزشکان عمومی و متخصصین می‌توانند نقش مهمی در برنامه‌های پیشگیری از خودکشی داشته باشند. هدف این مطالعه، بررسی ملاقات با پزشکان قبل از اقدام به خودکشی در ماه قبل از اقدام به خودکشی در بیمارستان رازی رشت بود.

روش کار: این پژوهش مقطعی، بر روی 206 نفر از اقدام کنندگان به خودکشی که به روش نمونه‌گیری ساده انتخاب شده بودند، انجام شد. مصاحبه بالینی با بیماران توسط دو تن از پزشکان عمومی آموزش دیده صورت گرفت. در موارد لزوم، آزمون آماری مجذور کای برای تحلیل داده‌ها استفاده شد.

یافته‌ها: 94 نفر (7/45%) از اقدام کنندگان، در ماه قبل از اقدام به خودکشی با پزشکان ملاقات داشتند که 65 نفر (6/31%) با پزشکان عمومی و سایر متخصصین و 29 نفر (1/14%) با روان‌پزشکان ملاقات داشتند. پزشکان عمومی با 4/39%، روان‌پزشکان با 8/30%، متخصصین داخلی با 5/8% و متخصصین داخلی اعصاب با 5/8% بیشترین ملاقات را داشتند. ارتباط معنادار آماری بین ملاقات با پزشکان (غیر روان‌پزشک)، وجود بیماری مزمن (0001/0 < p )، نوع بیماری مزمن (001/0 = p ) و سابقه بستری در بیمارستان غیر روان‌پزشکی (001/0 = p ) وجود داشت. همچنین ارتباط معن ا دار آماری بین ملاقات با روان‌پزشکان با گروه‌های سنی (017/0 = p )، زمان اقدام به خودکشی سابق (0001/0 < p ) ، سابقه بستری در بیمارستان روان‌پزشکی (002/0 = p ) و نوع بیماری مزمن (015/0 = p ) وجود داشت.

نتیجه‌گیری: ملاقات با پزشکان (روان‌پزشک- غیر روان‌پزشک) قبل از اقدام به خودکشی در بین افرادی که اقدام به خودکشی کرده‌اند، با فراوانی قابل توجهی دیده می‌شود که ارتباط معنا‌داری با برخی از متغیرهای آنها دارد. به‌نظر می‌رسد موقعیتی وجود دارد که مداخله تمام پزشکان را در برنامه‌های پیشگیری از خودکشی ضروری می‌کند. مطالعات بیشتر برای شناسایی عوامل خطر و افراد در معرض خطر برای زمانی که این بیماران برای دریافت خدمات بالینی مراجعه می‌کنند، لازم است.