مقدمه: انتقال خون یکی از علل مهم مرگ ‌و‌میر و ابتلای بالا در حین اعمال جراحی است. مهم‌ترین فاکتورهایی که به‌دنبال انتقال خون دچار تغییر می‌شوند: اختلالات انعقادی، اختلالات اسیدیته خون و اکسیژناسیون بافت‌ها است. به‌طور معمول دو نوع انتقال خون وجود دارد: همولوگ (نوع رایج و متداول) و اتولوگ. ترانسفبوژن اتولوگ که در اینجا یکی از روش‌های آن به‌نام رقیق‌سازی خون ANH را مورد بررسی قرار داده‌ایم، از بسیاری جهات با همولوگ تفاوت دارد. این تفاوت‌ها خصوصاً حین جراحی اهمیت زیاد داشته و بر پیامدهای بیماران تأثیر خواهد داشت. در این مطالعه دو نوع انتقال خون از نظر عوامل مذکور مقایسه شده است.

روش کـار: تعداد 60 بیمار در 2 گروه مورد بررسی قرار گرفتند. در ابتدا قبل از شروع جراحی، آزمایش‌های PT و PTT ABG Bleeding Time و CBC (تعداد پلاکت‌ها) در بیماران انجام گردید. نوع انتقال خون به‌صورت تصادفی انتخاب شد و در طی بیهوشی بیمار بر این اساس، انتقال خون در بیماران انجام گردید. در انتهای انتقال خون و قبل از 6 ساعت آزمایش‌های قبلی مجدداً تکرار گردید. با استفاده از اطلاعات حاصل از ABG و CBC نسبت فشار اکسیژن شریانی به آلوئولی (یکی از بهترین فاکتورهای ارزیابی کیفیت تبادل گازها در ریه که تحت تأثیر فشار اکسیژن استنشاقی قرار نمی‌گیرد) تعیین گردید.

یافته‌ها: در این مطالعه کاهش هموگلوبین بعد از انجام انتقال خون در هر دو نوع انتقال خون دیده شد ولی در روش ANH این کاهش بیـشـتر از روش همولوگ بوده است. افزایش PTT و BT و درصد کاهش PT ‌ در گروه همولوگ بیشتر بوده است.

نتیجه‌گیری: مقدار کاهش هموگلوبین بعد از انجام انتقال خون در هر دو نوع انتقال خون، نشان دهنده قابل جایگزین بودن انتقال خون ANH به‌جای همولوگ در برخی موارد است. افزایش بیشتر BT و PTT و کاهش بیشتر درصد PT ‌در گروه همولوگ نشان‌دهنده تضعیف بیشتر سیستم انعقادی در روش همولوگ است.