مقدمه: از آن‌جا که تنها احیاء قلبی– ریوی (Cardiopulmonary Resuscitation, CPR) صحیح و مؤثر، می‌تواند احتمال بقای بیماران دچار ایست قلبی تنفسی را بالا ببرد؛ ارزیابی و کنترل چگونگی انجام احیاء اهمیت بسیار دارد. هدف از این مطالعه تعیین مهارت کارورزان بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در احیاء، قلبی ریوی بود.

روش کار: به این منظور 40 نفر از کارورزان در این مطالعه شرکت کردند و از یک فرم ارزیابی با 9 شاخص استفاده شد. عملیات احیاء بر روی مانکن احیاء، انجام گرفت.

یافته‌ها: هیچ کدام از شرکت‌کنندگان، مهارت کامل در احیاء قلبی- ریوی نداشتند. تنها 3 نفر مهارت خوب و 5 نفر از شرکت‌کنندگان مهارت متوسط داشتند و مهارت 21 نفر در حد ضعیف بود. 11 نفر از شرکت‌کنندگان طبق نمره‌بندی این مطالعه هیچ‌گونه مهارتی در احیاء قلبی ریوی نداشتند. مقایسه نتایج افرادی که قبلاً در کارگاه CPR شرکت کرده بودند و سایرین، میانگین نمره به ترتیب 16/26 و 55/12 را برای این دو گروه نشان داد.

نتیجه‌گیری: این مطالعه بر لزوم گنجاندن دوره‌های کارگاه احیاء اجباری برای تمام دانشجویان پزشکی و ارزیابی مجدد مهارت آنها تأکید می‌کند. علاوه بر این، بنیانگذاری استراتژی‌های جدید در آموزش CPR امری غیرقابل اجتناب به نظر می‌رسد.