مقدمه: سازمان جهانی بهداشت، خودکشی را یک مسأله مهم بهداشت روانی در کشورهای پیشرفته و در حال رشد شناخته است. این سازمان به‌منظور افزایش دانش مربوط به رفتار خودکشی و بررسی اثربخشی پیشگیری از اقدام به خودکشی، مطالعه‌ای را در 8 کشور انجام داده است. این مقاله فقط اطلاعات مربوط به ایران را مورد بررسی قرار می‌دهد.

روش کار: شهر کرج به‌عنوان میدان پژوهشی انتخاب و تمامی مراکز اورژانس پزشکی، تحت پوشش 24 ساعته قرار گرفتند. پرسش‌نامه ارسالی از سازمان جهانی بهداشت حاوی اطلاعات فردی، خانوادگی، اجتماعی، جسمانی، روانی و مشخصات جامعه مورد استفاده قرار گرفت. تحلیل داده‎ها پس از استخراج با استفاده از روش آماری کای دو و توسط نرم‌افزار SPSS انجام گرفت.

یافته‌ها: طی ده ماه 945 اقدام کننده به خودکشی به مراکز اورژانس ارجاع داده شدند (12/0% جمعیت شهری در سال). سن، تحصیلات، تأهل، شغل و روش اقدام، رابطه معناداری با جنس اقدام کنندگان داشت (001/0p<). 2/0% موارد اقدام به فوت منجر گردید. تنها 5/5 % آزمودنی‎ها به مراکز مشاوره روان‌پزشکی معرفی شدند. شایع‌ترین روش اقدام، استفاده از داروهای آرام‌بخش بود.

نتیجه‌گیری: نشان داده شده است که مردان مجرد، زنان متأهل با تحصیلات متوسطه و در محدوده سنی 25-15 به‌عنوان گروه پرخطر، نیازمند تدوین پروتکل پیشگیری از اقدام به خودکشی می‎باشند.