استفاده از مواد خارجی برای افزایش کارآیی، ظاهراً قدمتی معادل عمر ورزش‌های رقابتی دارد. هنوز در مورد تعریف جامع و کامل دوپینگ در بین مخاطبین و دست‌اندرکاران اتفاق‌نظر وجود ندارد و دوپینگ به‌صور مختلف تعریف شده است. داروهایی که به‌طور شایع در کشور مصرف می‌شوند، شامل استروئیدهای آنابولیک، هورمون رشد و داروهای ادرارآور هستند که با عوارض بی‌شمار و گاه مهلکی در ورزشکاران همراه هستند. به‌دست آوردن یافته‌های قابل‌اعتماد در مورد شیوع دوپینگ در ورزش‌های حرفه‌ای کار دشواری است؛ چرا که ورزشکاران متخلف به‌طور طبیعی اقدامات غیرقانونی خود را انکار خواهند کرد. با این وجود، شواهد نشان می‌دهند که مصرف داروهای افزاینده کارآیی در ورزش حرفه‌ای، امروزه به‌صورت گسترده‌ای انجام می‌پذیرد. در ایران نیز متأسفانه دوپینگ به‌طور روزافزونی افزایش یافته و مشکلات زیادی برای ورزش کشور به بار آورده است. مطالعاتی پیرامون فراوانی سوءمصرف دارو در ورزشکاران انجام شده که شیوع نقطه‌ای مصرف داروهای استروئید آنابولیک را در حد 59-7/10 درصد و شیوع آن در طول عمر را در حد 100-26% برآورد کرده‌اند. دوپینگ در ایران با معضلات خاصی همراه است که از آن‌جمله می‌توان به عدم مشاوره ورزشکاران با افراد مطلع و اخذ اطلاعات غلط از افراد ناآگاه، گستره وسیع مصرف دارو در ورزشکاران غیرحرفه‌ای، استفاده از داروهای نامتناسب با نوع ورزش و داروهای پرعارضه و استاندارد نبودن مکمل‌های ورزشی در کشور اشاره کرد. سه روش مهم مقابله با دوپینگ که توسط سازمان‌های متولی اجرا می‌شوند عبارت از انجام آزمون دوپینگ در مسابقات، انجام آزمایش‌های خارج از مسابقه و آموزش، گروه‌های هدف هستند. به‌نظر می‌رسد آموزش، یکی از مؤثرترین و کم‌هزینه‌ترین روش‌های مقابله با دوپینگ باشد.