دریافت: 27/5/94   پذیرش: 17/9/94

چکیده

مقدمه: انگ‌زنی به بیماران روانی علاوه بر شیوع بالا در بین جمعیت عمومی، در بین افراد ارایه‌دهنده خدمات بهداشتی و درمانی و دانشجویان گروه پزشکی نیز رایج است و به دلیل کاهش انگیزه مراقبت، نیازمند مداخلات مناسب می‌باشد. این مطالعه برای بررسی تأثیر یک برنامه ضد انگ بر مؤلفه‌های انگ‌زنی بر بیماران روانی در بین دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی گرگان انجام شد.

روش کـار: در این مطالعه تجربی، 43 نفر از دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی بویه گرگان به روش تصادفی به دو گروه کنترل و مداخله تقسیم شدند. برنامه ضد انگ به مدت 10 جلسه به صورت هفته‌ای دو بار انجام شد. پیش‌آزمون و پس‌آزمون با استفاده از مقیاس انگ بیماری روانی دی انجام شد. ضریب آلفای کرونباخ این مقیاس 81/0 بود. داده‌ها در محیط نرم‌افزار آماری SPSS16 با آزمون‌های آماری تی‌مستقل، تی زوجی و تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: میانگین و انحراف‌معیار سن در گروه مداخله 75/0± 86/21 و در گروه کنترل 61/0± 20/21 بود. تعداد دانشجویان دختر در گروه مداخله 19 نفر (6/82%) و در گروه کنترل 17 نفر (0/85%) بود. نمره کل انگ‌زنی در گروه کنترل و مداخله بعد از اجرای مداخله به ترتیب 66/18 ±60/115 و 36/20 ±69/93 بود. آزمون تی مستقل نشان داد که اختلاف میانگین نمره کل انگ‌زنی قبل و بعد در گروه کنترل و مداخله معنادار است (05/0>p).

نتیجه‌گیری: طراحی برنامه مناسب برای ارایه اطلاعات مناسب مبتنی بر واقعیت‌های موجود در مورد بیماری‌های روانی می‌تواند انگ‌زنی نسبت به این بیماران را کاهش دهد.

گل‌‌واژگان: انگ‌زنی، برنامه ضد انگ، دانشجو