مقدمه: فشارهای فیزیکی و روانی فزاینده بر پرستاران ممکن است به افزایش شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی منجر شود. این پژوهش با اهداف تعیین میزان شیوع علایم اختلالات اسکلتی- عضلانی در نواحی گوناگون بدن پرستاران و بررسی ارتباط میان دریافت و قضاوت پرستاران از فشارهای فیزیکی و روانی و میزان شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی، انجام شده است.
روش کـار: در این مطالعه مقطعی، ۶۴۲ پرستار از ۴۶ بخش گوناگون از ۱۲ بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز که به‌طور تصادفی انتخاب شده بودند، بررسی شدند. داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه نوردیک و پرسش‌نامه محتوای شغلی به صورت مصاحبه در محل کار گردآوری شدند.
یافته‌ها: طی ۱۲ ماه گذشته، ۴/۸۴% از پرستاران، علایم این اختلالات را در یک یا چند ناحیه از دستگاه اسکلتی- عضلانی بدن خود تجربه کرده‌اند. کمردرد شایع‌ترین ناراحتی در بین پرستاران بوده است (۹/۵۴%). آزمون‌های آماری نشان دادند که وقوع علایم اختلالات اسکلتی- عضلانی در پرستاران با فشارهای فیزیکی ارتباط معنادار دارد (با گستره نسبت برتری از ۵/۱ تا ۷/۲). هیچ فاکتور مرتبط با فشارهای روانی در مدل‌های رگرسیون باقی نماندند.
نتیجه‌گیری: شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی در پرستاران مورد مطالعه بالاست. از دیدگاه پرستاران، فشارهای فیزیکی و جسمانی عمده‌ترین عامل وقوع این اختلالات است. در بین فاکتورهای فیزیکی، پوسچر نامناسب اصلی‌ترین عامل مرتبط با اختلالات اسکلتی- عضلانی است. هرگونه برنامه مداخله‌ای جهت پیشگیری از اختلالات اسکلتی- عضلانی در میان پرستاران می‌بایست بر کاهش فشارهای فیزیکی متمرکز شود.
