مقدمه: اکثر نجات‌یافت گان مبتلا به سکته مغزی در جامعه و تحت حمایت خانواده‌شان زندگی می‌کنند. با این حال تاکنون به مقوله سلامت روانی و جسمی مراقبت‌کنندگان این بیماران در کشور ایران توجهی نشده است. هدف از این پژوهش، تعیین شیوع فرسودگی در مراقبت‌کنندگان از افراد مبتلا به سکته مغزی در فاصله زمانی یک و سه ماه بعد از ترخیص در شهر اراک می‌باشد.

  روش کار: این پژوهش یک مطالعه مقطعی تحلیلی می‌باشد.140مراقبت‌کننده از بیمار مبتلا به سکته مغزی بستری در بیمارستان ولی‌عصر اراک مورد بررسی قرار گرفتند. با مراقبت‌کنندگان در سه مرحله، زمان ترخیص، یک و سه ماه بعد از ترخیص مصاحبه شد. فرسودگی با پرسشنامه فرسودگی مراقبت‌کننده زاریت سنجیده شد.

  یافته‌ها: اکثر مراقبت‌کنندگان، همسر بیمار بودند (71/70%، 95 n= ) و میانگین سنی آنان 2/11 ±1/57 سال بود. به طور کلی سه ماه بعد از سکته مغزی، 71/30%، 57/48% و 71/20% از مراقبت‌کنندگان به ترتیب مبتلا به فرسودگی خفیف، متوسط و شدید بودند. میانگین امتیاز فرسودگی در زمان ترخیص، 88/9 ±55/25؛ یک ماه بعد از ترخیص، 88/9 ±46/46 ؛ و سه ماه بعد از ترخیص، 81/12 ±55/57 بود که به طور معناداری افزایش یافت (05/0> p ). فرسودگی مراقبت‌کنندگان با میزان وابستگی و سن بیماران و همچنین جنسیت و نسبت فامیلی مراقبت‌کنندگان و میزان ساعت مراقبت روزانه ارتباط داشت (05/0> p ).

  نتیجه‌گیری: مراقبت از بیماران مبتلا به سکته مغزی باعث ایجاد حس فرسودگی در مراقبت‌کنندگان می‌شود. سن کمتر و وابستگی بیشتر بیماران و مؤنث بودن مراقبت‌کنندگان و دارای نقش همسری و مدت زمان مراقبت روزانه مراقبت‌کنندگان با میزان فرسودگی تجربه شده ارتباط داشت. این یافته‌ها بر ضرورت انجام مداخلات و حمایت‌های اجتماعی برای کاهش این فشارها دلالت دارد.