مقدمه: استفاده از سیستم نمرهبندی شدت بیماری میتواند راهنمایی برای پزشک جهت ارزیابی عینی عاقبت بیمار یا تخمین شانس بهبودی وی باشد. سیستم تعیین شدت بیماری مورد مطالعه، سیستم آپاچی دو میباشد. استفاده از این سیستم علاوه بر اولویتبندی کردن بیماران جهت دریافت امکانات مناسب مراقبتی، به پزشک معالج هم صراحت بیشتری جهت تشریح نتیجه نهایی بیماری برای اطرافیان وی میدهد. این مطالعه سعی دارد ارتباط بین نمره آپاچی دو را با میزان مرگومیر در بیماران آی سی یو جراحی بیمارستان حضرت رسول اکرم پیدا کند.
روش کار: در این مطالعه، جمعاً 300 مورد پرونده مورد بررسی قرار گرفت و نمرهبندی آپاچی دو محاسبه گردید. هیچ محدودیت سنی یا جنسی یا داشتن سابقه بیماری مانع از شرکت دادن پروندهها در مظالعه فوقالذکر نگردید. مطالعه به صورت مقطعی و گذشتهنگر انجام گرفت. زنده ماندن یا فوت شدن بیماران ثبت میگردید. از نرمافزار 5/11 SPSS برای انجام
مطالعات آماری استفاده گردید. پارامترهای بالینی به صورت میانگین ± انحراف معیار یا به صورت درصد محاسبه و گزارش گردیدند.
یافتهها: در گروه زنده مانده متوسط نمرهبندی آپاچی دو 75/11 با انحراف معیار 9/6 و در گروه فوت کرده 06/22 با انحراف معیار 9/7 بوده است که این اختلاف از لحاظ آماری معنادار بود. بنابراین افزایش نمره همان طور که از نتایج مشهود است در افزایش احتمال بروز مرگومیر مؤثر بوده است . مرگومیر در بیماران با نمره زیر 15، در این مطالعه 8% محاسبه گردید.
مرگومیر در بیماران با نمره بین 19 -16 در مطالعه ما 4/33% محاسبه گردید و در بیماران با نمره بین 30 -20 4/58% محاسبه گردید و در مورد بیماران با نمره بالاتر از 30، 100% بود.
نتیجهگیری: سیستم نمرهبندی آپاچی دو در پیشبینی میزان مرگومیردر بیماران بستری در آی سی یوی مورد نظر موفق بوده است. با توجه به نتایج بهدست آمده در مطالعات قبلی و تطابق آن با مطالعه انجام شده در مرکز پزشکی حضرت رسول اکرم مشخص گردید که در نمرات کمتر یا مساوی 15میزان مرگومیر قابل مقایسه با محدوده استاندارد شاهد و عنوان شده در کتب بوده است، اما در نمرهبندی بالای 16 میزان مرگومیر به طور معناداری از حد استاندارد بالاتر بوده است که این تفاوت در بیماران با نمرهبندی بین 19 -16 حدود 20% و در بیماران با نمرهبندی بین 30-20 حدود 39% و در بیماران با نمره بالای 30 حدود 25% بیشتر از مقادیر استاندارد بوده است.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |