مقدمه: خطرات‌ تزریق‌ خون‌ در طی‌ سالیان‌ اخیر به‌طور گسترده‌ مورد توجه‌ قرار گرفته‌ است‌. اما درخصوص‌ میزان‌ هموگلوبین‌ که‌ در شرایط حاد و بحرانی‌ باید تزریق‌ خون‌ صورت‌ گیرد، هنوز ابهام ‌وجود دارد. روش‌کار: در این‌ مطالعه‌ تزریق‌ خون‌ و عوامل مؤثر بر آن بر بیمارانی که از سن یک ماهگی تا 14 سالگی‌ در بخش‌ مراقبت ‌ویژه‌ کودکان‌ مرکز طبی‌ کودکان‌ بستری‌ بودند در طی یک سال از دی‌ماه سال 1377 الی بهمن‌ماه 1378 مورد بررسی‌ قرار گرفتند. کودکانی‌ که‌ به علت‌ بیماری‌های‌ مزمن‌ و بدخیمی نیاز به‌ تزریق‌ مکرر خون‌ داشتند از این‌مطالعه‌ حذف‌ شدند.

یافته‌ها: در این‌ بررسی از 262 بیمار برای‌ 116 مورد (3/44%) تزریق‌ خون‌ صورت‌ گرفته‌ بود. بیشترین‌ گروه‌ سنی‌ بیماران‌ و افرادی‌ که‌ برای‌ آنها خون‌ تزریق‌ شده‌ بود را شیرخواران‌ زیر یک‌ سال‌ تشکیل‌ می‌دادند (1/56% ). عوامل مؤثر در تزریق‌ خون شامل میزان حجم‌ خونگیری،‌ طول‌ مدت‌ بستری، اکسیژناسیون،‌ نیاز به‌ تهویه‌ مکانیکی‌ و میزان مرگ‌ومیر در این دو گروه‌ مورد بررسی قرار گرفتند‌. میزان‌ هموگلوبین‌ و هماتوکریت‌ گروه‌ با تزریق‌ خون‌ و نیز درصد اشباع‌ اکسیژن‌ و نیاز به‌ تهویه‌ مکانیکی‌ با گروه‌ بدون‌ تزریق‌ خون‌ اختلاف‌ معنا‌داری‌ از نظر آماری‌ نداشت‌. اما میانگین‌ حجم‌ خونگیری‌ و طول‌ مدت‌ بستری‌ از نظر آماری‌ بین‌ دو گروه ‌اختلاف‌ معنا‌داری را نشان داد‌ (0001/0p<). همچنین‌ تزریق‌ خون‌ در تغییر سرنوشت‌ نهایی ‌بیماران‌ یعنی‌ میزان‌ مرگ‌ومیر اختلاف معنا‌داری را مشخص ننمود (9 نفر در گروه‌ تزریق‌ خون‌ در برابر 5 نفر در گروه‌ کنترل).

نتیجه‌گیری: گرچه‌ کم‌خونی‌ در بیماران‌ بستری‌ در بخش‌های‌ مراقبت‌ ویژه‌ شایع‌ است‌ اما به‌ نظر نمی‌رسد تزریق‌خون‌ تأثیر قابل‌ ملاحظه‌ای‌ در کاهش‌ نیاز به‌ تهویه‌ مکانیکی‌، افزایش‌ هموگلوبین‌ و هماتوکریت‌ در زمان ‌ترخیص‌، بهبود اکسیژناسیون‌ و یا میزان‌ مرگ‌ومیر داشته‌ باشد‌.