مقدمه: سرطان پستان، شایع‌ترین سرطان زنان و دومین علت مرگ‌ومیر ناشی از سرطان در زنان بعد از سرطان معده می‌باشد. عوامل متعددی در طول عمر بیماران مبتلا به سرطان پستان تأثیر دارند که بررسی آنها برای شناخت بیشتر سیر بیماری در کشورمان حائز اهمیت است.

روش کار: در این مطالعه 154 بیمار با سرطان پستان که طی سال‌های 1374 الی 1376 پس از عمل جراحی با T1-T2-T3 وM0 باN1-N0 تحت درمان‌های کمکی شیمی‌درمانی، رادیوتراپی و یا تاموکسیفن قرار گرفته بودند، حداقل طی 5 سال پیگیری شدند. نتایج بر اساس عوامل مؤثر در میزان بقاء بررسی شد و اطلاعات با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 12 و ضمن استفاده از آمار توصیفی و با روش مجذور‌کای آنالیز و گزارش شد. میزان بقاء 5 ساله نیز به روش کاپلان مایر بررسی و بیان شد.

یافته‌ها: به طور کلی 6/76 درصد بیماران طول عمر 5 ساله داشتند. طول عمر 5 ساله بیماران با غدد لنفاوی درگیر نسبت به عدم درگیری غدد لنفاوی کمتر بود (9/72% در برابر 9/88% ،034/0=p). طول عمر بیماران با گیرنده استروژن مثبت بیشتر از گیرنده استروژنی منفی بود ( 3/84% در برابر 5/62% ، 024/0=p). بیماران با تومور در پستان چپ نیز طول عمر بالاتری نسبت به پستان راست داشتند ( 5/87% در برابر 5/76% ، 004/0 =p). اندازه تومور، نوع پاتولوژی، سن کمتر یا بیشتر از 50 سال، نوع عمل جراحی (حفظ پستان یا ماستکتومی)، گیرنده‌های پروژسترونی، وضعیت پروتوانکوژن HER-2 و نوع پروتکل شیمی درمانی، هر کدام به تنهایی روی طول عمر تأثیری نداشتند.

نتیجه‌گیری: در ایران نیز با درمان‌های کمکی بعد از عمل جراحی، طول عمر مناسبی برای بیشتر بیماران به‌دست می‌آید. چنانچه بیماران در مراحل ابتدایی بیماری که غدد لنفاوی درگیر نداشته باشند، شناسایی شده و درمان مناسب دریافت کنند، طول عمر بیشتری خواهند داشت. سایر عوامل اگرچه در این مطالعه روی طول عمر بی‌تأثیر بودند، نیازمند مطالعات بیشتری هستند تا مورد قضاوت قرار گیرند.