مقدمه: وزوز به احساس شنیداری از یک صدا در یک یا هر دو گوش یا در سر بدون حضور هر نوع محرک خارجی آشکار اطلاق می شود. در حدود 15-10 ٪ از جمعیت بزرگسال وزوز خودبخودی طولانی مدت ( PST ) را گزارش می ‌ کنند. مشکلات در درمان و وجود فرضیات زیاد در مورد وزوز و منشاء آنها، روشهای مختلفی از درمان را نشان می ‌ دهند. تاثیر تحریک الکتریکی در بهبود وزوز توسط محققان مختلف از 22٪ تا 87٪ گزارش شده است. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثرات تحریک الکتریکی شنیداری در بهبود وزوز و شکایت ‌ های متعاقب آن بود.

روش ‌ کار: در کارآزمایی بالینی¹ حاضر 42 بیمار دچار وزوز ممتد توسط تحریک الکتریکی تحت درمان قرار گرفتند. در بیماران ارزیابی ‌ های کامل گوشی، ادیولوژیکال و سایکواکوستیکال وزوز و همچنین تکمیل پرسشنامه استاندارد وزوز ² قبل و بعد از درمان صورت می ‌ گرفت. بیماران تحریکات الکتریکی را بصورت پالسهای دو قطبی ( امواج مربعی) با فرکانس HZ 50 و دیوریشن 5/0 ثانیه در طی 7 جلسه (هفته ‌ ای یک بار به مدت 20 دقیقه) توسط سیستم تحریک پرومونتوری نوکلئوس دریافت می ‌ کردند. همچنین جهت ارزیابی شکایت ‌ های همراه وزوز در قبل و بعد از درمان با تحریک الکتریکی، از پرسشنامه TQ استفاده نمودیم.

یافته‌ها: در گروه بیماران با بهبودی در وزوز (28 نفر ) میانگین نمره کل ومیانگین نمرات هریک از زیرگروه ‌ های مورد بررسی در پرسشنامه TQ بعد از درمان کاهش معنی داری را نشان داد (05/0 > P ) ولی در گروه بیماران بدون بهبودی در وزوز این کاهش معنی ‌ دار تلقی نشد. همچنین کاهش بلندی وزوز در گروه بیماران با بهبودی معنی ‌ دار (002/0 = P ) ، ولی در گروه بدون بهبودی این کاهش محسوس نبود.

نتیجه‌گیری: افزایش تعداد جلسات درمانی با تحریک الکتریکی سبب بهبود وزوز و کاهش شکایت ‌ های همراه آن بدلیل ایجاد پلاستی سیتی مثبت در سیستم عصبی شنوایی می ‌ شود.