مقدمـه: دریافت‌کنندگان خدمات سلامت در برنامه پزشکی خانواده حقوقی دارند که نظام ارائه خدمات ملزم به اجرای آن‌هاست. شناسایی این حقوق، پیش ­زمینه ایجاد نظام کارآمد برای تضمین رعایت آن‌ها است.
روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه ترکیبی است که در دو گام انجام شده است: مرور مقالات منتشرشده مرتبط با حقوق خدمتگیران در برنامه پزشکی خانواده ایران از سال 1401-1384 شمسی و سپس برگزاری نشست با هفت متخصص شامل دو متخصص اقتصاد سلامت، سه متخصص مدیریت خدمات بهداشتی درمانی، یک متخصص سیاست‌گذاری سلامت و یک پزشک، به‌منظور جمع ­آوری نظرات آن ­ها برای تدوین سند حقوق خدمتگیران.
یافته‌ها: در مرحله اول پنج مطالعه یافت شد که متن کامل مقالات مورد مطالعه دقیق قرار گرفت. نتایج این مرحله نشان داد که آگاهی و نگرش مثبت مردم از حقوق خود، به­ ویژه در شهرهای بزرگ در وضعیت مناسبی قرار ندارد و این آگاهی با تحصیلات و سن ارتباطی معنی‌دار و مثبت دارد. نتایج این مرحله به شناسایی 40 مورد از مصادیق حقوق منجر گردید.
پس‌ازآن محققین با استفاده از نظرات متخصصین به تدوین سند حقوق خدمتگیران مبادرت کردند. در این سند 12 حق شامل ایمنی، برخورداری از خدمات مؤثر، تداوم خدمت، رعایت شأن و احترام، برقراری ارتباط مؤثر، محیط مطبوع، حفظ حریم خصوصی، اظهارنظر و شکایت، انتخاب خدمتگر، دسترسی به خدمت، دسترسی به اطلاعات و مشارکت در تصمیم‌گیری برشمرده ­شده است.
نتیجه‌گیری: با توجه به عزم سیاست‌گذاران کشور در مورد گسترش اجرای برنامه پزشکی خانواده به شهرهای با جمعیت بیش از ۲۰ هزار نفر، تدوین و اجرای این سند می‌تواند به ارتقاء کیفیت خدمات و رضایتمندی افراد منجر شود.