دریافت: 11/9/93   پذیرش: 10/12/93

مقدمه: تجربه خشونت در کودکی، اثرات مخرب روانی گسترده‌ای در بزرگسالی تا مرگ را شامل می‌شود. هدف مطالعه حاضر، تعیین نقش تجربه خشونت کودکی در سلامت روان افراد 18 ساله و بالاتر شهر تهران است.

روش کـار: پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی و مقطعی بود. جامعه آماری، تمام افراد بالای 18 سال ساکن مناطق 22گانه شهر تهران را شامل می‌شد. حجم نمونه 550 نفری با استفاده از نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب گردید. ابزار گردآوری پرسشنامه، پرسشنامه تجربه خشونت کودکی (سازمان جهانی بهداشت 2011) و پرسشنامه سلامت عمومی (گلدبرگ و هیلیر 1979) بود. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های t برای نمونه‌های مستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه و رگرسیون لجستیک تک‌متغیره و چند متغیره در SPSS آنالیز شد.

یافته‌ها: بین متغیرهای جنس، سن، محل تولد، وضعیت تأهل، تحصیلات، شغل، درآمد، سابقه بیماری روانی در خانواده، سابقه بیماری روانی فرد، سابقه اعتیاد در خانواده و سابقه مصرف الکل در خانواده با تجربه خشونت کودکی رابطه معنادار آماری مشاهده شد (05/0>p). 5/24% افراد، مشکوک به اختلالات روانی و 6% دارای تجربه خشونت کودکی زیاد بودند. تجربه خشونت کودکی در حیطه‌های سه‌گانه عدم حمایت والدین، خشونت خانگی و خشونت اجتماعی بر سلامت روان افراد مؤثر بودند (05/0>p). مهم‌ترین متغیرهای مؤثر بر سلامت روان عبارت بودند از: تجربه خشونت کودکی، سابقه اعتیاد خانواده، سابقه مصرف الکل خانواده و منطقه محل سکونت (05/0>p).

نتیجه‌گیری: تدوین و اتخاذ راهکارها و تدابیر در سطح خانه و خانواده، مدارس و محیط‌های آموزشی، جامعه محلی و ملی به کاهش تجربه خشونت کودکی و پیامدهای روانی آن در بزرگسالی منجر خواهد گردید.