مقدمه: در نظام بهداشت و درمان کشور، بهورزان اولین رده نیروی انسانی در صف ارایه مراقبت‌های بهداشتی درمانی در روستاها هستند. شناسایی نیازهای آموزشی بهورزان ، پیش‌نیاز یک برنامه آموزشی مؤثر است. پژوهش حاضر با هدف تعیین نظرات بهورزان شاغل در سیستم بهداشتی کشور از توانایی خود در انجام بسته خدمتی انجام شد.

  روش کار: این مطالعه مقطعی در بین بهورزان مرد و زن شاغل در خانه‌های بهداشت انجام شد. نمونه‌گیری با روش چندمرحله‌ای صورت گرفت. به منظور گردآوری داده‌ها، پرسشنامه‌ای 104 سؤالی بر اساس اطلاعات دموگرافیک و سرفصل‌های آموزشی بهورزان تدوین شد. اعتبار پرسشنامه بر اساس نظرخواهی از کارشناسان و صاحب‌نظران در حیطه بهورزی کشور، و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ (974/0) تأیید شد. داده‌ها با استفاده از فراوانی، میانگین و انحراف معیار و آزمون‌های t-student و Chi-squared در SPSS مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت.

  یافته‌ها: میانگین سنی بهورزان زن در این مطالعه 7/6±7/35 سال و در بهورزان مرد 4/7±1/39 سال بود. 62% بهورزان ساکن روستای خود بودند و 68% آن‌ها مدرک دیپلم داشتند. در این مطالعه، 95% از بهورزان توانایی خود را در حیطه استفاده از کامپیوتر و دیگر نرم‌افزارها ضعیف دانستند. بهورزان در 34% از حیطه‌ها توانایی خود را عالی و در 65% دیگر از حیطه‌ها توانایی متوسط بیان کردند.

  نتیجه‌گیری: توجه به نظرات بهورزان، اقدامات کارشناسی در بهبود توانایی بهورزان در انجام وظایف حرفه‌ای ایشان و تأکید بر آموزش‌های مدوام و کارگاه‌های آموزشی منجر به بهبود کیفیت مراقبت‌ها می‌شود. به علت گستردگی جغرافیایی خانه‌های بهداشت، نیازسنجی آموزشی جهت بهورزان هر استان به صورت جداگانه ضروری می‌باشد.