مقدمه: سرمایه اجتماعی در همکاری جمعی باعث توسعه پایدار می‌شود و توسعه پایدار روندی است که موجب تولید سرمایه می‌گردد؛ به طوری که نسل‌های آینده، به طور سرانه، از همان مقدار یا بیشتر از آن چه نسل فعلی به عنوان سرمایه دارند برخوردار می‌شوند.

  روش کار: این یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است. جامعه پژوهش، زنان شاغل در دو بیمارستان شهر شیراز بودند که 224 نفر آنان به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه محقق ساخته ای بود که روایی آن توسط کارشناسان مورد تأیید قرار گرفته بود و پایایی آن با آلفای کرونباخ 85/0 تأیید شده بود. جهت تحلیل داده‌ها آزمون همبستگی پیرسون و آزمون تی استفاده شد.

  یافته‌ها: از بین ابعاد سرمایه اجتماعی، بعد درون گروهی با میانگین نمره 32/45 (انحراف معیار: 33/4) بیشترین،‌ و سرمایه اجتماعی برون‌گروهی با میانگین نمره 66/5 (انحراف معیار: 72/1) کم‌ترین نمره را داشت. در ابعاد احساس آنومی،‌ آنومی جنسیتی با میانگین نمره 10/19 (انحراف معیار: 24/3) بیشترین نمره، و آنومی اقتصادی یا احساس ناامیدی اقتصادی با میانگین 18/13 (انحراف معیار: 61/2) کم‌ترین نمره را داشت. بین سرمایه اجتماعی و احساس آنومی در زنان ارتباط معنادار منفی وجود داشت (01/0 p≤ ،021/0- = r ).

  نتیجه‌گیری: طبق نتایج این مطالعه، با افزایش سرمایه اجتماعی، احساس آنومی در کارکنان کاهش می‌یابد؛ لذا ایجاد و ارتقای سرمایه اجتماعی در سازمان ضروری به نظر می‌رسد. به این منظور، تصمیم گیرندگان سازمان باید در طول زمان، زمینه اعتماد افراد به یکدیگر و تشکیل گروه‌هایی غیررسمی در محیط کار را فراهم کنند تا افراد کارها را با همکاری بیشتر و با موفقیت به انجام برسانند و میزان سرمایه اجتماعی افزایش یابد.