Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
مختاری آزاد طلعت ، محمودی محمود ، همکار رسول ، آزموده محمد ، سالارآملی مسعود ، موسوی اشرف ، و همکاران.. سیمای اپیدمیولوژیک سرخک در ایران، در سالهای 1376-1375. تحقیقات نظام سلامت حکیم.
مختاری آزاد طلعت*، محمودی محمود، همکار رسول، آزموده محمد، سالارآملی مسعود، موسوی اشرف، سعادتمند زهرا، ناطق رخشنده
چکیده: (612 مشاهده)
از پاییز سال 1375 تا پایان تابستان سال 1376 مجموعا از 2767 مورد مشکوک به سرخک در سراسر ایران نمونه خون تهیه گردید. در مواردی که دو نمونه حاد و نقاهت در دسترس بود با روش ممانعت از هماگلوتیناسیون HI و در مواردی که فقط یک نمونه سرم در دسترس بود با روش Capture IgM EIA مورد آزمایش قرار گرفتند.در مجموع، 39% نمونه های ارسالی را موارد سرخک تشکیل می دادند. بیشترین درصد سرخک در گروه سنی 19-15 سال (22.67%) و کمترین میزان در گروه سنی زیر یکسال (2.15%) قرار داشتند. از نظر توزیع فصلی سرخک، بیشترین موارد در فصل بهار (55.29%) و کمترین موارد در فصل پاییز(3.68%) مشاهده گردید.61% موارد مثبت در افرادی دیده شد که واکسن سرخک دریافت نکرده بودند و 30% نیز در افرادی مشاهده گردید که سابقه واکسیناسیون نامعلوم داشتند، در حالیکه فقط 9% موارد مثبت در افراد واکسینه دیده شد. در بین کسانی که 2 بار واکسن دریافت کرده بودند (واکسینه کامل) 16% مبتلا به سرخک شدند در حالیکه افرادی که اصلا واکسن دریافت نکرده بودند درصد ابتلا به سرخک 40% بود که این اختلاف در سطحP<0.0001 معنی دار بود. بیشترین میزان موارد تأیید شده سرخک بر حسب جمعیت (صد هزار نفر جمعیت) در بین استانهای کشور مربوط به استان سمنان (7.83 در یک صد هزار نفر) و کمترین میزان مربوط به استان کرمانشاهان (0.17 در یک درصد هزار نفر) است و میزان موارد تأیید شده سرخک در کل کشور نیز برابر با 1.79 در یک صد هزار نفر جمعیت می باشد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
