مقدمه: مهاجرت پرستاران از ایران به چالشی جدی برای نظام سلامت تبدیل شده است. این روند می‌تواند نیروی انسانی را تضعیف و خدمات درمانی را مختل کند. پژوهش حاضر به بررسی آسیب‌های ناشی از این پدیده می‌پردازد.
روش کار: این مطالعه‌ی کیفی با رویکرد تحلیل محتوا و انجام مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته در سال ۱۴۰۳ انجام شد. نمونه شامل ۵۷ نفر از پرستاران مهاجر، پرستاران در حال برنامه‌ریزی برای مهاجرت، و مدیران و اعضای هیئت علمی پرستاری بود. تحلیل داده‌ها با استفاده از رویکرد تحلیل موضوعی براون و کلارک و با بهره‌گیری از نرم‌افزار MaxQDA (نسخه 2020) انجام شد.
یافته‌ها:  آسیب‌های مهاجرت پرستاران در چهار مضمون اصلی شامل تأثیر بر نظام سلامت (کاهش کیفیت مراقبت‌های پرستاری، کاهش انگیزه، تعهد حرفه‌ای و رضایت شغلی پرستاران باقی‌مانده، کاهش کیفیت آموزش و تجربه‌اندوزی، فرسودگی شغلی و ترک شغل)، پیامدهای اقتصادی (هدررفت سرمایه‌گذاری ملی در آموزش پرستاران و افزایش هزینه‌های جایگزینی نیرو)، پیامدهای اجتماعی (نارضایتی عمومی از خدمات درمانی و گسترش نابرابری در توزیع خدمات درمانی) و پیامدهای راهبردی و آینده نگرانه (تشدید تمایل سایر گروه‌های درمانی به مهاجرت، وابستگی به نیروی خارجی و کاهش تاب‌آوری نظام سلامت در بحران‌ها) شناسایی شدند.
نتیجه‌گیری:  مهاجرت پرستاران با آسیب‌رسانی به سطوح مختلف نظام سلامت، ثبات و کارآمدی آن را تهدید می‌کند. کاهش کیفیت مراقبت، فرسودگی نیروی انسانی، تضعیف انتقال دانش و افزایش نابرابری در خدمات درمانی از پیامدهای آن است. مهار این روند مستلزم سیاست‌گذاری هماهنگ در زمینه بهبود شرایط کاری و تقویت منابع انسانی است.